تحليل و بررسي ديدگاه‌ ها در باره زبان دين

پيرامون چگونگي سخن گفتن از خداوند و زبان به كارگرفته در متون ديني نظريّات مختلفي طرح شده است. نظريّه‌هاي بي‌معنايي زبان دين (ديدگاه پوزيتويستم منطقي)، غيرشناختاري بودن زبان دين، زبان نمادين، الهيات سلبي، تمثيل و كاركردگرايي مهم‌ترين نظريّاتي هستند كه در اين زمينه در غرب طرح شده‎اند. در اين مقاله ضمن نقد اين ديدگاه‌ها، اين نتيجه به دست آمده است كه در مورد سخن گفتن از خدا، الفاظ اطلاق شده بر خداوند همان معناي الفاظ بشري را دارند (نظريّه‌ي اشتراك معنوي)، ولي در مورد صفاتي كه به خداوند به صورت مجازي اطلاق مي‌شوند (نظير خشم) اين صفات به جهات آثارشان به خداوند اطلاق مي‌گردند؛ در مورد صفات خبري نيز نظريّه‌ي تأويل بر مبناي قرائن داخلي و خارجي، مورد قبول است. در مورد متون وحياني، گرچه در اين متون از استعاره و تمثيل استفاده شده است، امّا متون وحياني نظير قرآن به همان زبان عرفي نازل شده‎اند.