نقش متكلمان اماميه در تحكيم و توسعه علم كلام در دوره ايلخانان با محوريت علامه حلّي

درسال‌هاي اخير پژوهش‌هاي جدّي و آكادميكي در شناخت مدارس، مسائل و ادوار كلام اماميه صورت گرفته و طبيعي است كه بخش مهمي از آن‌ها به حوزه حلّه و مسائل اعتقاديِ مطرح در اين مدرسه پرداخته باشند. با اين وجود، پژوهش‌هاي انجام يافته هنوز كافي به نظر نمي‌رسند و نشان دادن كاركرد متكلمان پرورش يافته درحلّه كه بزرگترين مركز علمي در قرن هفتم و هشتم هجري و چراغ فروزان علم در عصر ايلخانان مغول به شمار مي‌آيند از بايسته‌هاي پژوهشي است كه هنوز نيازمند پژوهش‌هاي جديد مي‌باشد؛ كاري كه در اين مقاله به قسمتي از آن پرداخته شده و تلاش گشته تا با استفاده از شيوه تحليلي تاريخي به گوشه‌هايي از اين كاركردها در ضمن معرفي نقش آفريني‌هاي علامه حلي، بزرگ دانشمند حوزه حلّه پرداخته شود. نتيجه‌اي كه از اين پژوهش به دست آمد نشان مي‌دهد دانش آموختگان حلّه به خصوص علامه حلّي علاوه بر تلاش‌هاي تبليغي در نشر مكتب شيعه و فعاليت‌هاي آموزشي در زمينه تأسيس مدارس مختلف و مدرسه سيار و هم چنين تأليف كتاب و تربيت شاگردان متعدد، در تقابل با جريان ظاهر گرايي و دفاع از عقل گرايي فلسفي خوش درخشيده و توانسته‌اند اصل امامت را به عنوان تنهاترين و كامل‌ترين نسخه براي رهايي جامعه اسلامي از بحران خلأ حاكميت مشروع، معرفي كنند