بررسي سطح توسعه استانها در چارچوب آمايش سرزمين

ناهماهنگي توسعه مناطق و نابرابري­هاي نواحي و مناطق موجود و نيز شهرنشيني شتابان و تمركز فعاليت­هاي اقتصادي و خدماتي در بعضي مناطق و استانهاي كشور سبب جدايي كامل مناطق از يكديگر شده است در اين بين آمايش سرزمين با رويكرد توسعه متوازن و برابر فضايي يكي از راهبردهايي است كه طي دهه اخير در فضاي سرزميني مطرح شده است؛ در واقع توسعه متوازن و مديريت مطلوب فضا و همچنين فعاليت­هاي انسان در فضا در يك چارچوب اصولي و پايدار به نام آمايش سرزمين تحقيق خواهد يافت بنابراين از آمايش سرزمين مي­توان به عنوان سازماندهي مطلوب فضا در جهت نيل به اهداف و استراتژي­هاي توسعه ملي و متوازن نام برد. پژوهش حاضر به بررسي سطح توسعه استانها در چارچوب آمايش سرزمين در پهنه سرزميني كشور پرداخته است كه بدين منظور از روش تحليلي و اسنادي و همچنين از نرم افزار تحليل آماري Spss و تحليل فضايي، مكاني GIS استفاده شده است. نتايج از تحليل­ هاي واقع بينانه حاكي از توسعه نامتوازن امكانات و خدمات شهري در سطح استانهاي كشور مي­باشد به گونه‌اي كه برخي استانها نظير يزد، سمنان و آذربايجان شرقي داراي بيشترين امكانات و خدمات زيربنايي و برخي ديگر از استانها نظير لرستان، هرمزگان و سيستان داراي حداقل امكانات و زيرساخت‌ها مي‌باشند كه اين امر متأثر از برخي عوامل نظير عوامل طبيعي و نظام تخصيص و تصميم گيري­ها در سطح كلان مي­باشد.