نقد ادله ناممكن انگاري علم ديني

بحث درباره «علم ديني» يا «ديني سازي علوم» در زمينه علوم تجربي- به ويژه علوم انساني- از مباحث جديد در عرصه دين‏پژوهي، فلسفه علم و كلام جديد است. در اين‏باره دو رويكرد متعارض وجود دارد. بر اساس يك رويكرد، توصيف علوم تجربي به ديني و غير ديني و به بياني ديگر، «ديني سازي علوم تجربي» هم معقول و ممكن است و هم مفيد و لازم، اما بر پايه رويكردي ديگر، اين كار نامعقول و ناممكن است. طرفداران اين رويكرد، بر اثبات ديدگاه خود، ادله‎اي آورده‎اند كه رؤوس آن‏ها عبارت است از: بي‏معنايي وصف ديني در موضوع، غايت و روش علم، تفكيك مقام پرسش‎‎گري از پاسخ‎گويي و مقام گردآوري از مقام داوري در پژوهش علمي، بررسي مراحل سه‎گانه تحقيق علمي، ناتمامي مقدمات اسلامي سازي علوم انساني، تعلق ناپذيري علم، تضعيف شأن معرفت بخشي گزاره‏هاي علمي و آسيب‏پذيري دين در پي تغيير نظريه‎هاي علمي. ادله مزبور در نوشتار حاضر مورد بررسي و نقد قرار گرفته است.