دلالت آيه «و تعيها أُذُن واعية» بر امامت حضرت علي(ع) و پاسخ به شبهات ابن تيميه

بر اساس روايات شيعه و اهل سنت و نيز ديدگاه مفسران اسلامي، مراد از «أُذُن واعية» (گوش شنوا) در آيه دوازدهم سوره حاقه حضرت علي است. به اعتقاد مفسران فريقين تطبيق «أُذُن واعية» بر حضرت علي بر كمال علم و دانش آن حضرت دلالت دارد، از اين رو علماي اماميه آيه شريفه «و تعيها أُذُن واعية» را يكي از دلائل نقلي امامت آن حضرت دانسته اند. ابن تيميه حديث دال بر نزول آيه مذكور در شان حضرت علي را دروغ پنداشته و گفته است «أُذُن واعية» اختصاص به ايشان نداشته و هر كسي مي تواند با اطاعت از فرامين الهي مصداق آن باشد. ابطال اين دو مدعاي ابن تيميه و اثبات استواري استدلال به اين آيه شريفه، موضوع پژوهش اين نوشتار است.