ردپاي موعودگرايي در الهيات اجتماعي

موعودگرايي، اعتقاد به موعودي نجات‌بخش و شخصي، از ديرباز تا كنون از اساسي‌ترين و بنيادي‌ترين آموزه‌هاي اديان بزرگ بوده و هست؛ به طوري كه به راحتي مي‌تواند يكي از زيرمجموعه‌هاي برجسته در الهيات اجتماعي قرار گيرد. الهيات اجتماعي شاخه‌اي از الهيات است كه به وارسي و تحليل معضلات اجتماعي از نظرگاه وحي و مكاشفه الهي مي‌پردازد. ما نيز در اين مجال كوتاه با روش توصيفي تحليلي، با معرفي الهيات اجتماعي و برخي رويكردهاي موجود آن، و نيم نگاهي به باور موعودگرايي در كتاب مقدس، تلاش كرده‌ايم جايگاه موعودگرايي در الهيات اجتماعي مسيحيت امروز را گزارش نماييم. آن‌چه اكنون در حوزه موعودگرايي، خصوصاً از منظر الهيات مسيحي، موجود است، سهم قابل توجهي از ادبيات متراكم الهيات اجتماعي را شامل نمي‌شود، و جز چندين تلاش علمي با رويكرد الهياتي، محصول شايان ديگري به چشم نمي‌آيد. اين در حالي است كه باور موعودگرايي در دوران معاصر، به ويژه از قرن بيستم، تحت تأثير جريانات سياسي و فرهنگي به نحو مغرضانه‌اي، در قالب اشكال گوناگون ظهور و بروز داشته است؛ ظهور و بروزي كه تحت لواي مفهوم منجي موعود، توانسته است افكار، باورها، كنش‌ها و قلمروهاي زيادي را تحت سيطره خود در آورد.