ديدگاه برخي از بزرگان اشاعره (فخر رازي، تفتازاني و جرجاني) درباره امام مهدي(عج)

در كتاب‌هاي كلامي اشاعره، مطالبي به صورت گذرا درباره آموزه مهدي موعود(عج) يافت مي‌شود. اين مقاله به بررسي ديدگاه سه تن از شخصيت‌هاي مشهور مكتب اشاعره، يعني فخر رازي، تفتازاني و جرجاني درباره امام مهدي(ع) مي‌پردازد. از نگاه فخر رازي، غيبت امام مهدي(ع) با لطف و منصوب و منصوص بودن آن ناسازگار است. به عقيده او امام بايد حاضر باشد تا مردم را به طاعت‌ها نزديك و از زشتي‌ها دور كند. در ديدگاه تفتازاني و جرجاني، قيد «همه اعصار» براي لطف و منصوب بودن امام مورد توجه قرار گرفته است. از اين رو تفتازاني، خالي بودن دوره‌اي از زمان از وجود امام را دليل بر منصوب نبودن امام غايب، و جرجاني نيز آن را بيانگر آن دانست كه خداوند در عصر ما واجبي را رها كرده باشد و حال آن‌كه چنين چيزي محال است. در اين نوشتار با استناد به نگرش قرآن در اين زمينه و نيز ديگر حكمت‌هاي غيبت و فوايد لطف بودن امام، به اشكالات خاص و مشترك اين ديدگاه‌ها پرداخته شده است.