تأثير سازماندهي در مديريت بحران‌هاي اجتماعي

مديريت بحران‌هاي اجتماعي در جوامع گوناگون يكسان نبوده و تحت تأثير متغيرهاي كلاني چون نظام سياسي حاكم، فرهنگ امنيتي و آستانه تحمل دولت‌ها بوده و در اساس عملي پيچيده و تا حد زيادي زمينه محور و حاصل نظام ادراكي نخبگان سياسي و امنيتي كشور مي‌باشد. هدف پژوهش حاضر تبيين چگونگي سازماندهي در بحران‌هاي اجتماعي جهت جلوگيري از گسترش و امنيتي شدن آن مي‌باشد و نوع پژوهش كاربردي و از روش تحليلي – توصيفي استفاده‌شده و محقق درصدد پاسخ به اين سؤال كه سازماندهي در مديريت بحران‌هاي اجتماعي چه تأثيري دارد، مي‌باشد و حجم نمونه جامعه آماري پژوهش حاضر را تعداد 40 نفر از صاحب‌نظران و متخصصين آگاه به مقوله‌هاي مديريت و بحران تشكيل داده‌اند كه با توجه به تعداد محدود، كليه اعضاي جامعه آماري به‌عنوان حجم نمونه استفاده‌شده‌اند. بعد از جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه‌اي متشكل از 16 سؤال در رابطه با متغيرهاي پژوهش تهيه و پس از توزيع و جمع‌آوري پرسشنامه‌ها، پاسخ‌ها از طريق نرم‌افزار اس‌پي‌اس‌اس و با استفاده از آزمون خي‌دو مورد تجزيه‌وتحليل آماري قرار گرفت و نتايج حاصل فرضيه اين پژوهش را تائيد نمود. نتايج پژوهش بيانگر اين است كه سازماندهي در مراحل قبل (پيش‌بيني، پيشگيري، آمادگي) شروع (هشدار و مصونيت، ارزيابي مقدماتي و بسيج منابع، پاسخگويي سريع) حين (امداد و نجات، عمليات ويژه، مهارسازي) و پس از بحران (بازيابي، بازسازي، يادگيري) نقش مؤثري در جلوگيري از گسترش و امنيتي شدن بحران‌هاي اجتماعي دارد.