نقش امدادرساني بيمارستان‌ها دركنترل وقوع بحران‌هاي طبيعي شهر تهران

برنامه‌ريزي بيمارستان‌ها براي پاسخگويي مؤثر به مخاطرات داخلي و خارجي و داشتن برنامه تمرين شده كاملاً ضروري است. اين پژوهش با هدف برنامه‌ريزي و ميزان آمادگي بيمارستان‌هاي تهران جهت امداد رساني در شرايط غير مترقبه و رابطه آن با سنجه‌هاي مديريت بحران صورت گرفته است.پژوهش حاضر از نوع توصيفي- تحليلي بوده كه مديران اجرايي و كاركنان درماني و بهداشتي جمعي اين بيمارستان جامعه پژوهش را تشكيل مي‌دهند. به منظور اندازه گيري ميزان آمادگي بيمارستان جهت امدادرساني در شرايط اورژانسي از پرسشنامه استاندارد اطلاعات آمادگي در شرايط اورژانسي(EPIQ) استفاده شد،كه تعداد 65 پرسشنامه توسط كاركنان بعنوان حجم نمونه كه به روش تصادفي ساده انتخاب شده بودند، تكميل گرديد. همچنين سنجه‌هاي اعتبار بخشي مرتبط با بحران، از واحد مديريت بحران بيمارستان مورد مطالعه جمع‌آوري گرديد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و بكارگيري آزمون‌هاي اسمينروف و پيروسون انجام شد. براساس نتايج پژوهش حاظر آمادگي بيمارستان‌هاي تهراندر بحران،از وضعيت مناسبي برخوردار نبود(ميانگين كل:2.74 از 5درمقياس ليكرت) ودر بين ابعاد مورد بررسي نيز، بُعد آشنايي بامسائل رواني، كمتر از ساير ابعاد و بُعد آشنايي بااپيدميولوژي ومراقبت بيشترين امتياز را نشان مي‌دهد. همچنين ميانگين كلي ميزان استقرار سنجه‌هاي اعتبار بخشي در بيمارستان‌هاي مورد بررسي77 درصد گزارش شده است و ضريب هم بستگي بين آمادگي بيمارستان‌ها در برابر بحران و استقرار سنجه‌هاي اعتبار بخشي 0.64 بود كه از لحاظ آماري رابطه معنا داري دارد. نتايج حاصله عبارت است از اجراي استانداردهاي مديريت بحران در برنامه‌هاي اعتبار بخشي بيمارستان با شرايط وضعيت كنوني نمي‌تواند به ارتقاء آمادگي در برابر بحران بيانجامد