دانش سياسي در منظومه فكري امام خميني (ره)

سياست و دانش مربوط به آن، يكي از مسائل اصلي حوزه علوم انساني محسوب مي گردد كه، ذهن بسياري از نظريه پردازان و محيط هاي علمي را به خود مشغول كرده است. به همين دليل بررسي آثار انديشمندان بزرگ مي تواند به فهم و بومي سازي سياست و دانش آن كمك شايان توجهي نمايد. يكي از شخصيت هايي كه انديشه ها و دستگاه فكري وي مي تواند در خصوص شناخت شناسي سياست و روش هاي بومي سازي آن، كمك مثبتي به نظريه پردازان اين حوزه نمايد، امام خميني (ره) است. از آنجايي كه سياست با توجه به نظر امام خميني، در اسلام، از جايگاه رفيعي برخوردار است، اين رويكرد در انديشه هاي امام راحل تبلور پيدا كرده است و ايشان بر اين مقوله در منظومه فكري خويش تاكيدات فراواني دارد. البته نوع نگاه ايشان به سياست و دانش منبعث از آن، بر خلاف ديدگاه هاي غربي، تك ساحتي و صرفاً مادي نيست بلكه براي سياست ابعاد دنيوي و مادي، ترسيم مي كند كه قادر باشد كه سعادت انسان ها در كليه حيات آنهابه ارمغان بياورد. ايشان ضمن اينكه سياست را مايه سعادت و رستكاري انسان ها مي دانند، براي دانش سياست، اثرات زيادي را مترتب مي سازد كه از آن جمله مي توان به رفع فساد در سطح جامعه، برپايي عدل و داد، مقابله با جورِ دستگاه هاي سياسي، بسترسازي آزادي هاي شهروندي و غيره اشاره نمود. ايشان براي اينكه سياست به منزل مقصود و هدف متعالي برسد، بر بومي سازي آن تاكيد داشت و شاخص هاي آن را مي توان در تقويت اسلام گرايي، نگرش توحيدي به اسلام و بهره گيري از منابع اسلامي مشاهده نمود. سياست بومي در دستگاه فكري امام خميني (ره) داراي ساختاري به شرح زير است؛ تجميع آرمان گرايي و واقع گرايي، ارتباط ايدئولوژي با مظاهر تمدن، منزلت مردم، جامعيت اسلام، رستگاري دو ساحتي (مادي و معنوي) و عدالت محوري. با اين رويكرد، مي توان از اجتهادي و استدلالي بودن، تكليف گرايي، زمان و مكان مند بودن، ابزاري بودن دانش، غايت مندي و آخرت گرايي به مثابه مولفه هاي دانش سياست بومي از ديدگاه امام خميني (ره) اشاره نمود.