تحليل مؤلفه مشروعيت سياسي از منظر جريان هاي فكري اسلامي – ايراني (سده هاي سوم تا هشتم هجري)

بررسي مولفه مشروعيت سياسي بويژه ازمنظر جريان هاي فكري اسلامي ايراني درطي سده هاي سوم تاهشتم هجري نشان دهنده ترسيم جامعه هرمي شكل چه از ديدگاه فلسفه سياسي و چه از نقطه نظر جريان هاي ديگر است ودراين خصوص مي توان به انديشه هاي فارابي،ابن سينا،غزالي،خواجه نصيروسايرانديشمندان اشاره كرد. به گونه اي كه يك نسبت مشترك مي توان ميان جامعه شاهي آرماني،فيلسوف شاه وامام ياسلطان درچارچوب انديشه سياسي ايراني – اسلامي برقراركرد. البته همه انديشمندان بنا به نوع تفكر وتحليل خود ويژگي هاي متمايزي براي رييس و حاكم قائل مي باشند. اما شيعيان با پذيرش باور « امامت » براساس قاعده لطف و براساس نص، مفهوم مشروعيت را در چارچوب ويژه اي جاي دادند. امام، حاكم مشروع است و وي كسي است كه براساس نص از فرزندان علي (ع) و از نسل فاطمه (س) و از شاخه حسين بن علي معين و منصوب شده است، لذا حكومت وي در صورت تحقق و فعليت، مشروع، يعني براساس شرع مي باشد.