آزادي و حقوق بشر از دو منظر سيد احمد فرديد و سيد حسين نصر

فرديد با ابداع و بسط مفهوم غربزدگي وتقسيم آن به دو نوع غير مضاعف و مضاعف كه مشمول دوران قديم وجديد مي شود تاثير زيادي بر جامعه فكري ايران داشته است. فرديد رنسانس را آغاز غربزدگي مضاعف مي داند،چرا كه دوره سلطه موضوعيت نفساني يا اصالت سوبژكتيويسم منبعث ازاومانيسم است.نصرنيز با طرح گفتمان سنت گرايي و يا حكمت خالده؛سوژه خود محور اومانيستي كه زير بناي مدرنيته بوده را به چالش مي گيرد. نصرمنتقد مدرنيته اي است كه با رنسانس و رفرماسيون ديني وبا محوريت اومانيسم در برابر سنت ودين قرار مي گيرد. در واقع دو نظرگاه متفاوت فلسفي يه اومانيسم با تعاريف انسان دل اگاه وانسان عبدالله ،بنياد تفكر انسان شناسي آنهامي باشد.اين دو با منظومه فكري وفلسفي خاص خود به دنبال نقد مدرنيته غربي بوده واز اين رهگذر دال محوري مدرنيته كه اومانيسم ويا سوژه خودبنياد است را كانون حمله خود قرار مي دهند.صحبت در باره آراي اين دو متفكردر مواجهه با مدرنيته از حيث انسان شناسي فلسفي وتعاريف مطابقتي ازمفاهيمي چون آزادي وحقوق بشر به عنوان دو مفهوم مدرن؛ در برابر تعاريف عرفاني چون آزادي قلبي واتحاد با يگانه از آزادي وتكليف انسان در پيشگاه خدا به جاي حقوق بشر را به ذهن متبادر مي نمايد.