جايگاه منابع انرژي خاورميانه در راهبرد سياست خارجي چين در دوران پسا جنگ سرد (مطالعه موردي ايران و عربستان سعودي)

منطقه خاورميانه از مناطق پُراهميت جهان است كه از زمان هاي بسيار دور مورد توجه قدرتهاي جهان بوده است. ويژگي بارز اين منطقه برخورداري از ذخائر بزرگ نفت و گاز است. اما موضوعي كه در سده بيستويكم پُررنگ شده است، خيزش چين و تلاش اين كشور آسيايي پس از گذراندن دوره اصلاحات براي حضور پويا و مؤثر در مناطق استراتژيك جهان از جمله خاورميانه است و چون اين كشور براي رشد اقتصادي خود به منابع انرژي اين منطقه نيازمند است، ميكوشد از راههاي گوناگون از جمله برقراري روابط گسترده با كشورهاي اين منطقه نفوذ خود را در آن افزايش دهد. براين‌اساس، پژوهش حاضر در صدد پاسخ به اين پرسش ميباشد كه چرا در چند دهه گذشته روند حضور چين در خاورميانه بيشتر شده است؟ مقاله پيش روي كه بر روش توصيفي تحليلي و مبتني بر چارچوب نظري وابستگي متقابل پيچيده استوار است، اين فرضيه را در پاسخ به سؤال اصلي خود مورد آزمون قرار داده است كه: افزايش اتكا اقتصاد چين به واردات سوخت‌هاي فسيلي بدليل نياز روزافزون اين كشور به انرژي خاورميانه در جهت توسعه اقتصادي و صنعتي؛ متغير اصلي تحول تدريجي سياست چين در قبال خاورميانه بالاخص با دو كشور غني و سرشار از انرژي ايران و عربستان سعودي، از اصل عدم مداخله به سياست گسترش تعاملات اقتصادي سياسي مي‌باشد.