مقايسه آثار ضدالتهابي دگزامتازون و تيامين بر دژنراسيون والرين متعاقب قطع عصب سياتيك در موش صحرايي

هدف: دژنراسيون والرين پاسخ سيستم ايمني ذاتي پس از وقوع ضايعات عصبي است. در اين مطالعه، اثرات داروهاي ضدالتهابي دگزامتازون و تيامين بر دژنراسيون والرين مورد بررسي و مقايسه قرار گرفته است.   مواد و روش‏ها: عصب سياتيك پاي راست در 45 موش صحرايي نر قطع و حيوانات به 5 گروه آزمايشي تقسيم شدند (9=n). گروه 1 به‏عنوان كنترل و گروه هاي 2 تا 5 به‏طور روزانه (تا موقع نمونه برداري) و به‏ترتيب دوزهاي پايين و بالاي دگزامتازون و تيامين را به‏صورت داخل صفاقي دريافت نمودند. در هر يك از روزهاي پنجم، هفتم و دهم پس از قطع عصب از هر گروه 3 حيوان انتخاب و از بخش ديستال عصب سياتيك آنها جهت ارزيابي هاي بافت شناسي نمونه برداري شد. نتايج: در برش هاي بافتي تمامي گروه ها، ادم، تجزيه غلاف ميلين و نفوذ سلولهاي مونونوكلئار مشاهده شد، ولي تغييرات بافتي مذكور در گروه هاي دريافت كننده دوز بالاي دگزامتازون و تيامين (گروه هاي 4 و 5) به‏صورت خفيف تري ديده شد. در بررسي تعداد فيبرهاي عصبي ميلين دار تنها در گروه هاي دريافت كننده دوز بالاي دگزامتازون و تيامين افزايش معني‏داري در مقايسه با گروه كنترل مشاهده شد (P 0/50). هم چنين اندازه گيري سطح مقطع عصب سياتيك تفاوت معني‏داري را در هيچ يك از گروه ها نشان نداد. در نهايت، تجويز دگزامتازون با دوز بالا با عوارض جانبي متعددي همراه بود. نتيجه گيري: اگرچه يافته ها حاكي از سودمند بودن آثار ضد التهابي دگزامتازون و تيامين مي باشد ولي با توجه به عوارض جانبي شديد دگزامتازون، تجويز  آن در موارد حاد و كوتاه مدت ضايعات عصبي و تجويز تيامين در شرايط التهاب عصبي مزمن و بلند مدت توصيه مي‏شود.