نقش عكس در بازنمايي اسطوره شهادت در نقاشي‌ ديواري شهر تهران

پس از پايان هشت سال جنگ تحميلي اين نياز احساس شد كه نسل پس از جنگ بايد قهرمانان ملي خود در دفاع مقدس را بشناسد. يكي از راهكارهاي اين مهم نقاشي ديواري در سطح شهر بود تا مردم عادي در زندگي روزمره خود شهداي دفاع مقدس را ديده و از آن‌ها ياد كنند. جريان نمايش و تصويرسازي شهدا بر ديوارهاي شهر تهران از دهه 1360 با اتمام جنگ آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. دو دهه پس از جنگ، بيشتر نقاشي‌هاي ديواري از تمثال شهدا، سبك واقع‌گراي عامه‌پسند را دنبال مي‌كرد تا تصاوير شهدا بدون تعبيرهاي اغراق‌آميز با مخاطب ارتباط برقرار كند. در اين سبك شهيد يك موجود فرازميني نيست بلكه انساني باورپذير است كه در منظر شهري حضور دارد. در اين شيوه بازنمايي تصويري، عكس‌هاي باقي‌مانده از شهدا نقش مهمي بازي مي‌كنند. در اين مقاله با بازخواني عوامل و زمينه‌هاي به‌كارگيري عكس‌هاي جنگ در نقاشي‌هاي ديواري، ارتباط اين نقاشي‌ها با منظر شهر تهران مور بررسي قرار مي‌گيرد.