عنوان مقاله :
زيبايي در لبه توسعه: مواجهه شهر اردبيل با درياچه شورابيل
پديد آورندگان :
كرامتي ، احسان دانشگاه تهران، پرديس هنرهاي زيبا - گروه معماري منظر , آرمون ، فيروز دانشگاه تهران، پرديس هنرهاي زيبا - گروه طراحي شهري , خاتمي ، يحيي دانشگاه تربيت مدرس. - دانشكده معماري و شهرسازي
كليدواژه :
لبه توسعه , ظرفيت طبيعي , قلمرو فضايي , درياچه شورابيل , شهر اردبيل
چكيده فارسي :
توسعه شتابان شهر در مسير خود ناگزير از تهاجم به طبيعت اطراف است اين امر مجال تفكر پارادايمي و پرداختن به ابعاد مختلف در مكان گذار را نميدهد. در هرلحظه از فرآيند توسعه، برآيند مابهازاي برخورد شهر و طبيعت، مكاني با ويژگيهاي زيباشناختي خاص است كه شتابِ طرحهاي توسعه توان انطباق با ظرفيتهاي موجود را نميدهد، در اين هنگام وجهي از منظر عمدتاً با غلبه زيبايي كاركردي و كالبدي بر جنبههاي ديگر پيشي ميجويد. عرصه اين توسعه، لبه شهر و طبيعت را بهمثابه فضاي ميانجي متأثر از ويژگي و ارزشهاي هردوي آنها تعريف ميكند؛ استحاله اين لبه، متأثر از روح زمان، خود را گاه در سويههايي از تهاجم و تقابل و گاه تعامل و تبادل نشان ميدهد. در اين مقاله لبه گذار توسعه شهر اردبيل و برخورد آن با طبيعتِ درياچه شورابيل در مقام تنهاترين درياچه طبيعي داخل شهري ايران، از بعد زيباشناسي موردبررسي قرار ميگيرد تا سمتوسوي آن در مطالعات طرحهاي شهري مشخص شود. ميتوان تأكيد بر رويكرد كاركرديكالبدي را در طرحهاي شهري اطراف درياچه مشاهده كرد كه با ناديده گرفتن ابعاد معنايي متأثر از تاريخ و ظرفيت طبيعي، نقش درياچه را با مركزيت قوي تفريحي مورد غفلت قرار ميدهد. اين در صورتي است كه هرگونه مداخله و توسعه لبه بايد همواره متوجه زيبايي يكپارچه باشد تا علاوه بر پاسخگويي به نيازهاي كمي، از خلال مديريت كيفيت و ظرفيت پنهان، نقش قلمروهاي فضايي در سازمان شهر را در نظر گيرد.