بازشناسي مفهوم «آستانه» در باغ ايراني

در سال‌هاي اخير، توجه به ابعاد معنايي در كنار ابعاد كالبدي مطرح بوده است؛ به‌ طوري‌كه از نظر بسياري از صاحب‌نظران، ناديده انگاشتن اين ابعاد باعث كاهش كيفيت فضاهاي زندگي شده است. يكي از مفاهيمي كه در اغلب مواقع، وجود نگاه ساده‌انگارانه باعث فراموشي ابعاد معنايي آن شده، مفهوم «آستانه» است. «آستانه» به عنوان يك مفهوم يا تنها يك كالبد، مي‌تواند طيف وسيعي از معاني مرتبط با فضا و مكان را در برگيرد، كه بر حس حضور و ظهور تأثير گذاشته و فضا را واجد كيفيت مي‌كند. از اين‌رو مقاله حاضر با هدف بازشناسي ابعاد مختلف معنايي و تجلي كالبدي «آستانه» در باغ ايراني، خصيصه‌ها و ويژگي‌هاي آن را مورد مطالعه قرار داده است. روش تحقيق در اين پژوهش، توصيفيتحليلي و ابزار جمع‌آوري اطلاعات، كتابخانه‌اي بوده است. در نگاه نخست، آستانه به عنوان يك مفهوم قابل تعريف توسط عناصر كالبدي، در نظر گرفته مي‌شود كه داراي لايه‌هاي معنايي بوده و به واسطه نوع كاربرد آن، به صورت عيني و ذهني درك مي‌شود. علاوه بر اين، اين فضا داراي طراحي و فرم متنوعي است كه در انواع باغ‌هاي مختلف، كيفيت‌هاي فضايي متفاوتي را عرضه كرده و به اين صورت ويژگي‌هاي درون و برون را در خود حمل مي‌كند.