بررسي تاثير فاصله رواني (روانشناختي) بر قضاوت و تصميم‌گيري در حسابداري

اين پژوهش تاثير فاصله رواني بر قضاوت و تصميم‌گيري در حسابداري را مورد بررسي قرار مي‌دهد. تئوري سطح تفسير از فاصله رواني، چارچوبي كه اخيرا در حوزه روانشناسي اجتماعي توسعه يافته، مباني نظري اين مطالعه را تشكيل مي‌دهد. هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير فاصله مكاني (به عنوان يك بعد از فاصله رواني) و نوع ريسك بر ارزيابي مديران از احتمال وقوع عوامل مختلف ريسك مي‌باشد. جامعه آماري پژوهش، مديران ريسك شركتها و قلمرو زماني آن سال 1396 مي‌باشد. براي تحليل داده‌ها و آزمون فرضيه‌ها از آزمون كاي دو، مدل هاي تحليل كوواريانس و رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد. نتايج نشان مي‌دهد كه فاصله مكاني، قضاوت تصميم‌گيرندگان در خصوص احتمال تحقق عوامل مختلف ريسك را تحت تاثير قرار مي‌دهد. به‌طوري‌كه مديراني كه يك هدف ريسك از نظر مكاني دور را ارزيابي مي‌كنند نسبت به مديراني كه يك هدف ريسك از نظر مكاني نزديك را ارزيابي مي‌كنند احتمال پايينتري به وقوع عوامل مختلف ريسك اختصاص دادند. علاوه براين، شركت‌كنندگان ادراك نكردند كه عوامل ريسك عملياتي نسبت به عوامل ريسك غير‌عملياتي به احتمال بيشتري رخ دهد. به طور كلي، نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه فاصله رواني و سطح انتزاع حاصل از آن بطور سيستماتيك، قضاوت‌ها و ارزيابي‌هاي تصميم‌گيرندگان سازماني (حسابداران و مديران) را تحت تاثير قرار مي‌دهد. به اين ترتيب تحقيق حاضر، فاصله رواني را به عنوان يك منبع بالقوه براي جهت‌گيري تصميم‌گيري در طول فرايند ارزيابي ريسك شناسايي مي‌كند. بنابراين تصميم‌گيرندگان بايد بر نقش حياتي تفسير رواني (بازنمايي ذهني) در قضاوت فردي و تصميم‌گيري توجه كنند.