ديابت مليتوس: تشخيص و يافته هاي آزمايشگاهي در سگ و گربه

Diabetes Mellitus: laboratory findings and diagnosis in dogs and cats

ديابت مليتوس يك هيپرگليسمي پايدار ناشي از كاهش توليد يا اختلال در فعاليت انسولين است. تقريبا تمام دام هاي اهلي و آزمايشگاهي به ديابت مبتلا ميشوند. شيوع ديابت در سگ ها و گربه ها به ترتيب 0/6-0/3 و 1/2-0/43 درصد است. ديابت مليتوس در سگ ها بيشتر در ماده هاي بالغ يا مسن رخ مي دهد، در حاليكه گربه هاي نر بيشتر از گربه هاي ماده به اين بيماري مبتلا مي شوند. چهار علامت باليني مشخص ديابت مليتوس پرادراري، پرنوشي، پرخوري و كاهش وزن هستند. در برخي سگها و گربه هاي مبتلا عوارض شديد ديابت از قبيل كتواسيدوز يا هيپراسمولاليتي رخ ميدهد كه در اين موارد علائم باليني همچون بيحالي، كاهش مصرف آب و استفراغ ديده مي شود. تشخيص ديابت مليتوس بر اساس علائم باليني، هيپرگليسمي پايدار و گلوكزاوري صورت مي گيرد. به منظور مستند نمودن ديابت مليتوس نياز به اندازه گيري مكرر گلوكز خون وجود دارد. البته در صورتيكه در يك نمونه خون و ادرار هيپرگليسمي همراه با كتونمي، گلوكزاوري و كتوناوري وجود داشته باشد. احتمال وجود ديابت مليتوس بسيار زياد است. آزمايش هاي ديگري از قبيل اندازه گيري فروكتوز آمين (Fructosamine) و هموگلوبين گليكوزيله خون (Glycated hemoglobin, GHb) و آزمايش هاي تحمل گلوكز (Glucose tolerance tests) نيز براي تائيد يا رد بيماري كمك كننده خواهند بود. در صورتيكه نياز به تجويز انسولين جهت درمان بيماري وجود دارد، در شروع درمان مي توان از منحني سريالي گلوكز (Serial glucose curve) جهت تعيين نوع و دوز مناسب انسولين استفاده نمود. با گذشت مدت زماني مشخصي از شروع درمان، براي بررسي روند پاس به درمان و كنترل بيماري در كنار توجه به علائم باليني و وضعيت عمومي ادرار ميتوان از آزمايش هاي اندازه گيري گلوكز خون و ادرار، فروكتوز آمين و هموگلوبين گليكوزيله خون استفاده نمود.

Diabetes mellitus is a persistent hyperglycemia caused by a deficiency of insulin production or an interference with the action of insulin in target tissues. Although diabetes mellitus has been reported in virtually all animals it is most frequently found in dogs and cats. Estimate of the incidence of diabetes is 0.3%-0.6% for dogs and 0.43%-1.2% for cats. The disease in dogs occurs most frequently in the mature or older female, while male cats appear to be more commonly affected than females. Polyuria, polydipsia, polyphagia and weight loss are the main clinical signs observed in diabetic patients. Sever complications such as ketoacidosis and hyperosmolality might be occurred in some cases resulting in lethargy, reduced water intake and vomiting. Diagnosis of diabetes mellitus should be considered based on related clinical signs, persistent hyperglycemia and glycosuria. Repeating measurements of blood glucose level is necessary for diabetes mellitus diagnosis. However, hyperglycemia along with glycosuria and ketonemia in one sampling could also be diagnostic for the disease. Other laboratory tests including blood fructosamine and glycated hemoglobin and glucose tolerance tests can also be helpful in rule in or rule out of the disease. At the beginning of diabetes mellitus treatment, stablishing a serial glucose curve might be beneficial for finding the best dosage of insulin therapy. Blood and urine glucose, blood fructosamine and glycated hemoglobin are effective indices for evaluating successful insulin therapy.