پيشگيري از جرايم بزهكاران اتفاقي با رويكرد روانشناختي

انديشمندان حوزه هاي مختلف علوم بر اين باورند كه پيشگيري، بهتر و كم هزينه تر از درمان است. در همين راستا پيشگيري رشدمدار به عنوان يكي از شاخه هاي پيشگيري اجتماعي و حتي پيشگيري وضعي، مورد توجه جرم شناسان، جامعه شناسان و روان شناسان قرار گرفته است. از اين رو يكي از مسائل غيرقابل انكار در مبارزه وپيشگيري از بزه كاري، لزوم توجه به شخصيت بزه كاران و جنبه روان شناختي آن است. نوشتار پيشرو، يك پژوهش توصيفي- تحليلي با بهره گيري از منابع كتابخانه اي و اسنادي است و ضمن مطالعه ويژگي هاي روان شناختي بزه كاران اتفاقي با بهره مندي از آمارها و يافته هاي پژوهش هاي مرتبط در ساير كشورها، در جهت پاسخ گذاري به بزه كاري اين گونه افراد از طريق پيشگيري رشدمدار و وضعي تلاش مي كند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه بزه كاران اتفاقي اغلب، افرادي ملتزم به هنجارها و ارزش هاي اجتماعي هستند و فرآيند جامعه پذيري را به طور كامل طي كرده اند، اما به خاطر ويژگي هاي رواني از جمله منبع كنترل بيروني، خودكنترلي پايين، پرخاشگري و هيجان خواهي منفي بالا در شرايط خاص و تحت تأثير فشارهاي محيطي، مرتكب جرم مي شوند. بنابراين شناسايي افرادي با اين ويژگي ها و همچنين انجام اقدامات روان شناختي در قالب پيشگيري رشدمدار در طول رشد افراد، به ويژه از زمان كودكي، موجب حذف اين ويژگي ها و عدم ارتكاب جرم از سوي آنان خواهد شد.