مباني پانتئيستي سبك زندگي در معنويت‌‌گرايي جديد

تفاوت‌هاي موجود در سبك‌هاي مختلف معنويت‌گرايي متأثر از تفاوت در مباني نظري آن‌هاست. درك مباني خداشناسي و انسان‌شناسي در يك جريان معنويت‌گرا مي‌تواند در رمزگشايي از سبك زندگي آن جريان مفيد باشد. مقاله حاضر سعي دارد با استفاده از پژوهش‌هاي موجود درباره عقايد معنويت‌گرايان جديد، ديدگاه متداول اين افراد درباره خداوند و انسان را بر محور خداشناسي پانتئيستي تحليل نمايد و ضمن بيان ويژگي‌هاي خاص پانتئيسم در معنويت جديد، گمانه‌زني‌هايي درباره تأثيرات آن بر سبك زندگي معنويت‌گرايان ارائه كند. بر اساس يافته‌هاي اين مقاله، خدا در معنويت‌گرايي جديد امري غيرمتعال، محلول در همه‌چيز، همراهي‌كننده و مشكل‌گشاست كه در مواقع ضروري با توجه به نداي درون حاضر مي‌شود و انسان نه به‌عنوان عبد، مطيع يا تابع خداوند، بلكه به‌عنوان بخش فعال از الوهيت و هوش هدايتگر جهان به‌حساب مي‌آيد. اين نگاه خاص پانتئيستي به خدا و انسان باعث شده است كه بروز نشانه‌هايي چون زندگي در لحظه، تقديس نداي درون، تعامل با خداوند از طريق عشق به خود، دوست داشتن ديگران از طريق خوددوستي، ديدن هر چيز در شعاع وجودي خود و تأكيد بر خودشكوفايي و خودبسندگي در سبك زندگي معنويت‌گرايان جديد محتمل باشد.