كليدواژه :
دانمارك , روابط بين‌الملل , پناهندگان و مهاجران به طور كلي , سياست‌هاي محدود كننده , اقدامات طنز , قدرت ظريف
چكيده فارسي :
اقدامات شديد براي كاهش تعداد وهزينه‌هاي پناهندگان و مهاجران را مي‌توان در ميان نمونه‌هاي اخير واكنش‌هاي نامناسب پادشاهي دانمارك به بحران‌هاي پس از درگيري‌هاي مسلحانه مشاهده كرد. از لحاظ سياسي، به گفته‌ي برخي از متخصصان سياست خارجي دانمارك، به عنوان مثال توماس هنسن، روند سختگيري قانون و شفافيت در مورد عدم اجازه ورود به مهاجران و پناهندگان در سال 2001 آغاز شد. در حالي كه علل آن بحث برانگيز است، آثار آن روشن است. دانمارك تاريخ خود را لكه دار كرده است. با وجود محبوبيت وزير مهاجرت، ادغام و مسكن دولت فعلي در بين دانماركي‌ها، مجموعه سياست‌هاي محدود كننده هشداري از شرايط فعلي است. صرف‌نظر از دلايل و انگيزه‌هاي پذيرش اين قانون، اقدامات قانوني مربوطه، رويدادها و تغييرات روابط بين‌الملل را شكل مي‌دهند؛ و به اين ترتيب، بر نظم ميان دولت‌ها تأثير مي‌گذارند. از نظر سياست‌هاي منطقه‌اي و جهاني، اين سوال مطرح مي‌شود كه آيا بين قطر پس از سال 2013 و دانمارك بعد از سال 2001 شباهتي وجود دارد؟ به طور دقيق‌تر، سوال اين است كه آيا دانمارك بايد تحت عنوان "دولت‌هاي كوچك و تاثير گذار" در گذشته در نظر گرفته شود؟ با استفاده از آثار مهران كامروا در قطر به عنوان يك پلتفرم براي ادعاي عقبگرد نقش، نويسندگان با ارائه استدلال و بحث درباره قدرت نياز به پايين آوردن دانمارك را نيز توجيه مي‌كنند. علاوه بر اين، تنش ميان تصوير رسمي دانمارك و شرايط ارزش‌هاي فرهنگي در دانمارك مبحث را پيچيده مي‌سازد، كه به نوبه خود امكان ارائه يا توضيح برخي از جنبه‌هاي شواهد براي ظرفيت حقوق بشر دولت را پديدار مي‌كند. بخشي از اين استدلال ناشي از سوءاستفاده ادبيات پيش از سال 2001 در مورد دانماركي بودن است - استراتژي‌اي كه با استفاده از طنز وزير محبوب دانمارك به عنوان يك روش شناسايي حقيقت است.
چكيده لاتين :
Extreme measures to reduce the number and cost of refugees and
immigrants belong among the recent examples of the Kingdom of
Denmark’s illiberal responses to crises in the wake of third party armed
conflict. Politically, the process of tightening the law and having a
transparently unwelcoming attitude towards foreigners began in 2001,
at least according to some experts on Danish foreign policy, e.g.
Thomas Gammeltoft-Hansen. While the causes are controversial, the
effects are clear. Denmark is undercutting its own history. However
popular the current VLAK-coalition government’s Minister of
Immigration, Integration and Housingmay be among the Danes, the
ongoing series of restrictive policies cannot but result in Red Flags.
Irrespective of any motivationally deeper or underlying reasons for their
adoption, the relevant legal and other measures constitute international
relations events and changes; and, as such, they affect the order among
states. In terms of regional and global politics, the question is whether
there is an analogy between post-2013 Qatar and post-2001 Denmark?
More precisely, the question is whether Denmark should be listed under
past as opposed to present “small and influential states”? By using
Mehran Kamrava’s work on Qatar as a platform for a role reversal
claim, the authors present a muted subtle power argument for the need
to downgrade Denmark, too. Furthermore, a tension between the
official Danish image and the climate of cultural values in Denmark
creates a complex us versus them disconnect which, in turn, makes it
possible to provide or, more to the point, explain some aspects of the
evidence for the state’s precarious human rights capacity. Part of the
argument derives from pre-2001 literary whistleblowing concerning
Danishness – a strategy that accords with the popular Danish Minister’s
own use of satire as a truth-recognition methodology.
