بازسازي الگوي تأويلي– وجودشناختي صدرايي در فهم عقلاني دين

يكي از اساسي ترين كاركردهاي فلسفه صدرالمتألهينكه نسبت به ساحت فلسفي آن كمتر مورد توجه واقع شده است كاركرد هرمنوتيكي و تفسير عقلاني معارف الهي با رويكردي وجودشناختي است.مسأله اصلي اين مقاله، ارايه يك الگوي كارآمد مدل تأويلي وجودشناختي صدرايي به مثابه منطق فهم دين، در مقابل مدل فرم انگارانه تك گفتاري و مدل كثرت انگاري ديني نسبيت گرا مي باشد. طراحي الگوي صدرايي از طريق بازسازي اصول و مباني معرفتي و وجودشناختي حكمت متعاليه، از مهمترين يافته هاي پژوهش حاضر است. در اين مدل، تقسيم بندي متداول و تثليث رايج در بين هرمنوتيك پژوهان مدرن؛ يعني مبناي متن محوري، مفسّر محوري و مؤلف محوري، طبق اصول حكمت متعاليه درهم شكسته و هم متن، هم مخاطب و هم متكلّم هرسه در فرايند فهم، مدخليت و تأثير بسزايي دارند.به نحوي كه گويي عمل فهم دين، محصول تعامل و مشاركت هرسه عامل مذكور است.