زهد در اشعار ابوالعتاهيه و عطار نيشابوري

مقاله حاضر به بحث پيرامون «مفهوم زهد در اشعار ابوالعتاهيه و عطار نيشابوري» مي پردازد. ابوالعتاهيه از برجسته ترين شاعران منحصر به فرد عرب در زمينه زهد است، وي نقش مهمي در تكوين زهديات فارسي دارد. در ادبيات فارسي نيز عطار نيشابوري از شاخص ترين چهره هاي زهد و عرفان است كه در سراسر ديوان او مفهوم زهد موج مي زند. اين مقاله بر اساس شيوه توصيفي –تحليلي قصد دارد تا پس از اشاره مختصري به زيست نامه هاي اين دو شاعر علل گرايش به زهد و ميزان تأثير و تأثر احتمالي آنان را از يكديگر مورد بررسي قرار داده و وجوه مشابهت ومغايرت مفاهيم و موضوعات زهدي اين دو شاعر و نيز تقريب انديشه هاي اسلامي و سبك و اسلوب اين دو را مورد بررسي تطبيقي قرار دهد. تأثير فرهنگ اسلامي به ويژه قرآن و حديث هم در محتوا و هم در صور بلاغي زهديات اين دو شاعر نمود بارزي دارد. زهديات ابوالعتاهيه حاوي درون مايه هاي ديني خاصي است كه بر شعر زهد فارسي تأثيري شگرف داشته است. اين درون مايه هاي ديني عمدتاً ناظر به مرگ و ظلم و دگرگوني روزگار و رنج هاي فردي و اجتماعي و دنيا طلبي هستند.