كاركرد «وندها» در ترجمه اي آهنگين از دو جزء قرآن مجيد

يكي از مباحثي كه در دستورهاي تاريخي زير عنوان واژه‌سازي مطرح مي‌شود، مساله پيشوندها و پسوندها است. اين نامگذاري به اعتبار جايگاه آنان در كلمه است. عده‌اي از دستورنويسان، مقوله ميانوند را نيز به اين دو اضافه كرده‌اند. در تقسيم‌بندي ديگر، عده‌اي از دستور نويسان، مقوله وندها را به وندهاي اشتقاقي و تصريفي طبقه‌بندي مي‌كنند. پژوهش حاضر، گزارش و تحليلي است از كاررفتِ وندها در يكي از ترجمه‌هاي قرآن كه از قرن سوم هجري به جاي مانده است. وندها در اين ترجمه كهن، گاهي كاركرد دستوري داشته، نقش هايي مثل صفت و قيد را مي‌سازند. گاهي نيز حوزه معنايي فعل را تغيير مي‌دهند. مترجم با استفاده از وندها، توانسته در به كارگيري فعل‌ها قدرت بيشتري داشته باشد. البته وندها در بعضي مواقع هيچ تغيير دستوري و معنايي ايجاد نمي‌كنند. لازم به ذكر است در اين زمينه و با اين رويكرد، پژوهشي با عنوان قرآن قدس و كاركرد وندها اثر مريم شعبانزاده و محمود براتي، انجام شده است، امّا در خصوص اثر مورد نظر، پژوهش مستقلي صورت نگرفته است. روش تحقيق نيز كتابخانه‌اي و تحليل بر اساس بسامد بوده است.