نسبت بين سبك زندگي، قوانين جزايي و نگرش به پليس در شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف دستيابي به توصيفي از وضعيت سبك زندگي در جامعه شهري تهران و ارائه راهكارهايي براي ارتقاء نگرش مردم نسبت به نيروي انتظامي در ارتباط اين سبك هاي زندگي با قوانين صورت گرفته است. اتكاي پژوهش به لحاظ روش شناختي بر مطالعه اسنادي پژوهش هاي انجام شده در سال هاي اخير براي دستيابي به توصيف سبك زندگي بوده است و براي دستيابي به راهكارها براي تنظيم رابطه پليس و سبك زندگي به كمك قوانين، مصاحبه با 15 تن از متخصصان در حوزه هاي علوم اجتماعي، حقوق و قضاوت صورت گرفته است. سبك زندگي در شرايط كنوني را در جامعه شهري تهران، مي توان داراي وضعيتي آنوميك دانست. وضعيتي كه در آن ارزش هاي اخلاقي جامعه قطعيت خود را از دست داده اند و با شرايط سستي هنجارها مواجه هستيم. شرايطي كه به دنبال خود بروز بحران هاي اخلاقي، شدت يافتن خشونت در جامعه، كاهش اعتماد و سرمايه هاي اجتماعي، غير قابل پيش بيني شدن رفتار افراد و تكثري در زندگي افراد و جامعه را مي آورد. در چنين شرايطي توصيف درست وضعيت براي قانونگذار و مطالبه گري از او، كم كردن بار مسئوليت پليس و سپردن مسئوليت به ساير نهادها، جرم زدايي از بسياري از عناوين مجرمانه، حركت به سمت قوانين متكثر به جاي قوانين ملي، اجراي كامل قوانين و ارائه چهره مهربان و مداراگر از پليس راهكارهايي است كه مي تواند به افزايش اقتدار پليس در عين افزايش كارآمدي آن بيفزايد و اين مسئله به دنبال خود ارتقاي نگرش مردم به پليس را به دنبال خواهد داشت. تامل بيشتر در لوايحي چون لايحه جرم زدايي، لايحه پيشگيري از وقوع جرم و لايحه پليس قضايي از همين منظر ضروري است.