امنيت و جنسيت در فضاهاي شهري: مطالعه كيفي حق زنان به شهر

زمان و مكان در فضاهاي شهري به دو گونه  امن و غيرامن تقسيم بندي شده است. اگرچه امنيت مساله اي فراجنسيتي است؛ زنان به دليل احساس ناامني بيشتر نمي توانند از فضاهاي شهري استفاده كنند. احساس امنيت يكي از مولفه هاي حق به شهر در نظريه شهري لوفور است كه در اين پژوهش به عنوان يكي از عوامل پيش بيني كننده  ميزان بهره مندي از حق به شهر مورد بررسي قرار گرفته است. يافته هاي به دست آمده با روش كيفي و مصاحبه هاي نيمه ساخت يافته با زنان 25 تا 55 ساله تهراني نشان مي دهد كه قريب به نيمي از زنان مورد مطالعه احساس مي كنند كه در محلاتي امن و بيش از نيمي از آنان احساس مي كنند كه در محلات نسبتاً امن، ناامن يا بسيار ناامن زندگي مي كنند. چهار عامل در نگرش و ادراك زنان از امنيت شهري مؤثر شناخته شد: ويژگي هاي فضاي شهري، ميانجي هاي انساني، حافظه  جمعي و چندپارگي زماني. در فضاهاي شهري به ترتيب اولويت، كاربري هاي ناهم خوان، روشنايي مصنوعي كم، بسته بودن فضا، تك جنسيتي بودن فضا و عدم امكان گريز سبب ايجاد احساس ناامني است. سه چهارم زنان مورد مطالعه به مؤثر بودن حامي فردي و دوسوم آنان به تأثيرگذار بودن حامي عام اشاره كرده اند. ميانجي هاي انساني تأثير مهمي در كاهش احساس ناامني زنان در فضاهاي شهري دارد. به طوري كه قريب به يك سوم افراد مورد مطالعه نقل قول ها و تجربيات نزديكان و بيش از 80 درصد آنان اخبار رسانه هاي گروهي را بر احساس ناامني خود تأثيرگذار دانسته اند.