الگوي «مقاومت اسلامي» مبتني‌بر انسان‌شناسي علامه طباطبايي و شهيد مطهري

اين مقاله به دنبال ارائۀ الگويي از مقاومت اسلامي مبتني‌بر مباني انسان‌شناختي علامه طباطبايي و شهيد مطهري است. اهميت اين موضوع از آنجاست كه پس از پيروزي انقلاب اسلامي در سطح منطقه‌اي، گفتماني به اسم مقاومت نمود پيدا كرد اما كمتر از بُعد انسان‌شناسي فلسفي به آن پرداخته شده است. اين مقاله به روش اسنادي، مباحث انسان‌شناختي را در پرتو نظريۀ اعتباريات در آثار اين دو فيلسوف معاصر بررسي كرده است، سپس براساس آن، كنش‌گري انسان‌ها را در نظريۀ تشكيل جامعه و دولتِ ايشان نشان مي‌دهد و در طرحي نوآورانه، با تعميم نظريۀ تشكيل جامعه و دولتِ اين دو انديشمند به عرصۀ روابط بين ملت‌ها و دولت‌ها، الزام‌هاي تشكيل يك دولت جهاني و دلايل ناكامي بشر در رسيدن بدان را مشخص مي‌كند و الگويي از روابط سه‌گانۀ استثماري، كاركردي و هويتي را به‌عنوان مدل جايگزين تعاملات بين‌المللي تبيين مي‌كند. در اين ميان، الگوي تعامل دولت اسلامي براساس روابط سه‌گانۀ مذكور با سه دستۀ مختلف از بازيگران فراسرزميني (استثمارگران، بازيگرانِ هم‌هويت و غيرهويت) در پرتو قاعدۀ «نفي سبيل» و برآورده‌ساختن چهار نياز اساسي بشر به‌عنوان الگوي مقاومت اسلامي، ارائه مي‌شود.