اثربخشي فراشناخت درماني بر ميزان اعتيادپذيري دانشجويان

The Effectiveness of Meta-Cognitive Therapy on the Extent of Addiction- Proneness in University Students

زمينه و هدف: با توجه به اينكه باورهاي فراشناختي، نقش بسيار مهمي در ابتلا، حفظ و تداوم به اعتياد دارد، پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي فراشناخت درماني به شيوه گروهي بر ميزان اعتيادپذيري دانشجويان پسر انجام پذيرفت. روش كار: اين مطالعه يك طرح تحقيقي نيمه آزمايشي شامل پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري مي‌شد. جامعه آماري پژوهش شامل همه‌ دانشجويان پسر دوره كارشناسي دانشگاه فردوسي مشهد در سال تحصيلي 96-1395 است. با روش نمونه‌گيري، 30 آزمودني انتخاب شدند و بطور تصادفي در گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه فراشناختي (MCQ-30) و مقياس آمادگي به اعتياد (APS) استفاده شد. نتايج: داده‌هاي بدست‌ آمده با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس و Tهم بسته مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. نمرات كوواريانس پس‌آزمون آمادگي به اعتياد نشان داد كه اثربخشي فراشناخت درماني بر ميزان اعتيادپذيري دانشجويان پسر معني دار(01/0>p ) بود. نتيجه گيري: به‌طوركلي نتايج پژوهش حاكي از آن است كه درمان فراشناختي، اعتيادپذيري دانشجويان را كاهش داده و تأثير اثر فراشناخت درماني بر ميزان اعتيادپذيري دانشجويان در مرحله پيگيري بعد از 3 ماه ماندگار هست. بنابراين به افراد مشغول در حوزه بهداشت پيشنهاد مي گردد از درمان فراشناخت براي پيشگيري و عدم بازگشت فرد به اعتياد بهره ببرند.

Background and Aim: Considering that meta-cognitive beliefs play a very important role in the prevention, preservation and continuity of addiction, this study aimed to determine the effectiveness of meta-cognitive group therapy (MCT) on the extent of addiction-proneness in male university students. Materials and Methods: This study was a quasi-experimental project with pretest-posttest, a control group and follow-up. The statistic population consisted of all the male Bachelor's students of the Mashhad Ferdowsi University, Iran in the academic year 2016-17. The sample was 30 students selected and assigned randomly to an experimental or control group. Data were collected using a meta-cognition questionnaire (MCQ-30) and the addiction potential scale (APS). Statistical tests included analysis of covariance and the dependent t-test. Results: Covariance and post-test addictive potential scores showed that MCT could desirably affect the addiction-proneness of university male students (p<0.01). Conclusion: Based on the findings it can be concluded that metacognitive therapy can reduce the addiction proneness of male university student, the effect lasting for three months. Therefore, it is recommended that responsible authorities in the health sector use metacognitive therapy for addiction prevention and resumption.