نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوري در شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف «بررسي نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوري در شهر تهران» با روش توصيفي و پيمايشي انجام شده است.جامعه آماري شامل كليه زنان معلول همسردار (4915) در شهر تهران(1500 نفر) بر اساس سرشماري سال 1395 است.روش نمونه‌گيري به صورت سيستماتيك بوده وحجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 300 نفر انتخاب گرديد. ابزار سنجش، پرسشنامه محقق ساخته كه با 42 سؤال بوده است. نتايج تحليل عاملي نشان داده است كه بين گويه‌هاي يك عامل با گويه‌هاي عامل ديگر، هيچگونه همبستگي مشاهده نشد و هر عامل به طور مستقل بر نگرش زنان به فرزندآوري تأثير دارد. ‌نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوري با توجه به سن ازدواج، نوع شغل، منزلت و موقعيت اجتماعي زنان متفاوت است. بين نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوري با درآمد، ثروت خانواده و مشاغل مختلف رابطه وجود ندارد. همچنين بين نگرش زنان معلول نسبت به فرزندآوري با رفاه اجتماعي، عدالت محيطي و برخورداري از تأمين اجتماعي رابطه معني‌داري وجود دارد. نتايج رگرسيون نشان داده است، عوامل جمعيتي با بيش از 57% ، عوامل اجتماعي با بيش از 69% ، عوامل اقتصادي با بيش از 58% و عوامل فرهنگي با بيش از 63% در نگرش زنان معلول به فرزندآوري مؤثر مي‌باشند. بنابراين آنچه بيش از هر مسئله‌ايي در تغيير نگرش زنان معلول به باروري قابل تعمق است برخورداري از رفاه اجتماعي است.