نظريه اي زمينه اي از واچيني يا واسازي عاطفي داغديدگانِ فقدان‌هاي غيرمنتظره در برهمكنش عاطفي با بستگان

در طول تاريخ، مرگ در كنار زندگي به‌عنوان يكي از پديده‌هاي اجتماعي از دغدغه‌هاي مهم بشري بوده است. در اين ميان مواجهه با فقدان‌هاي نابهنگام معمولاً سلامت روان، روابط اجتماعي و تعاملات خانوادگي داغديدگان را دچار نقصان مي‌كند. بااينكه مطالعاتي در ابعاد جمعيت شناختي، آداب و آيين خاكسپاري و بُعد مناسكي آن در علوم اجتماعي انجام‌شده است؛ ولي به‌ندرت مطالعات جامعه‌شناسانۀ عميقي با توجه به زمينه‌هاي اجتماعي و فرهنگي در مورد چگونگي مواجهۀ داغديدگان با فقدان‌هاي ناگهاني، فرايند واسازي خود و نقش شبكه‌هاي حمايتي چون بستگان در اين فرايند به چشم مي‌خورد. بر اين اساس پژوهش حاضر به‌منظور كشف فرايند مواجهۀ داغديدگان و بستگانشان با فقدان‌هاي غيرمنتظره و نقش بستگان در فرايند واسازي انجام گرفت. براي فهم اين فرايند از رويكرد كيفي و روش نظريه زمينه‌اي براي گردآوري داده‌ها استفاده شد. بنابراين از داغديدگان درجه ‌يك كه حداقل 4 ماه و حداكثر 4 سال از فوت عزيزانشان مي‌گذشت؛ مصاحبه‌هاي ساختار نيافتۀ عميقي انجام گرفت. تحليل داده‌ها نيز هم‌زمان با فرايند گردآوري آن، در سه فرايند كدگذاري باز، كدگذاري محوري و كدگذاري گزينشي انجام شد. سپس جدول مفاهيم و يافته‌هاي تحقيق در قالب خط داستان و مدل پارادايمي ارائه گرديد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد پيوندي كه ميان داغديدگان و بستگانشان برقرار است و مبادلات احساسي و رفتاري نشأت گرفته از آن، پويايي‌هاي خاصي را شكل مي‌دهد، به‌گونه‌اي كه اين پويايي‌ها نشان‌دهندۀ شكل‌گيري دوآليسم انتظارات عاطفي از بستگان در داغديدگان است كه در نهايت به واسازي يا واچيني عاطفي در ميان داغديدگان و بستگانشان منجر مي‌شود.