حق سالمندان به شهر در كرمانشاه

هدف مقالۀ حاضر بررسي حق سالمندان به شهر است. رويكرد نظري مقاله مبتني بر آرا هانري لوفور در باب «توليد فضا» و «حق به شهر» و روش آن مردم‌نگاري است. فنون گردآوري داده مشاهده، مصاحبه است. بر همين اساس، 20 مصاحبه از طريق نمونه‌گيري نظري انجام ‌شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهند: پياده‌روها و خيابان به دليل ساختار بلند جداول بتوني، ناهمسطح ‌بودن و مبلمان نامتناسب، به لحاظ استفاده، دسترسي و امكان حضور براي سالمندان مسئله‌ساز هستند؛ فضاهاي سبز، قهوه‌خانه‌ها و كوچه‌ها و معابر از جمله سايت‌هاي فضايي محلات هستند كه در تسهيل حركت، سكني‌گزيني و پاتوق‌گزيني سالمندان تعيين ‌كننده‌اند، اما به دليل نقص‌هاي متفاوت امكان خاطره سازي، حمايت و استفاده از شهر را از سالمندان سلب مي‌كنند؛ سازمان‌ها و ادارت مربوط به امور رفاهي و اجتماعي سالمندان از نظر مناسب‌سازي براي سالمندان وضعيتي نامطلوبي دارند و خدمات رفاهي به سلامت پزشكي و روان‌درماني تقليل يافته است. خانه براي سالمندان تبديل به فضايي نگهدارنده در برابر مخاطرات بيروني شده است؛ اما بيشتر شبيه به آسايشگاه است تا مكاني براي نقش‌آفريني و تعامل گستردۀ سالمندان. درنهايت اينكه بسياري از آسيب‌هاي رواني و وجودي چون اضطراب، افسردگي، تنهايي و انزوا نه فردي كه ريشه در بي‌توجهي به‌حق سالمندان به شهر است.