آيا ما توانستيم به‌خوبي اين كار را انجام دهيم؟ (برآيند يك مطالعه اقدام‌پژوهي براي غلبه بر انگ وابسته به ديابت)

Did we manage to do this effectively

اين مطالعه در پاسخ به «آيا ما توانستيم به‌خوبي اين كار را انجام دهيم؟» به بيان نتايج سه‌گانه‌ي يك مطالعه‌ي اقدام‌پژوهي پرداخته است كه «اين تحقيق چه اثري بر مشاركت‌كنندگان داشت؟»، «چه اثري بر من به‌عنوان محقق و مشاركت‌كننده داشت؟» و «آيا تقسيم قدرت كه لازمه‌ي يك اقدام‌پژوهي مشاركتي است رخ داد؟». روش كار: اين مطالعه به شيوه اقدام‌پژوهي با رويكرد كميس و مك‌تاگرت در شهر اصفهان و از سال 1390 شروع‌شده است و افراد و سازمان‌هاي متعددي به‌تدريج در هر مرحله‌ي آن مشاركت نموده‌اند. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان‌دهنده اثربخشي برنامه در سطح مشاركت‌كنندگان اصلي برنامه (افراد مبتلا به ديابت) و اثربخشي برنامه در جلب مشاركت ساير گروه‌ها است كه موفقيت برنامه را نشان مي‌دهد. اثرات برنامه بر محقق و نحوه توزيع قدرت نيز كه بايد در هر اقدام‌پژوهي به آن توجه گردد موردبررسي قرارگرفته است. نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه با شرايط كنوني و امكانات موجود با اجراي يك شيوه مناسب مي‌توان در راستاي كاهش انگ در سطح وسيع عمل نمود.

The current study aimed to answer the folloeing question: Did we manage to do this effectively? In so doing, it presented the threefold results of an action research: 1) how did this research affect participants? , 2) how did it affect the researcher? , and 3) did the power allocation which is the prerequisite for a participatory research take place? Materials and Methods: This action research with Kemmis and McTaggart’s approach has started in Isfahan since 2011 and numerous people and organizations have gradually participated in its different stages. Results: The obtained data indicated the effectiveness of the program for the main participants (people with diabetes) and for attracting the participation of other groups which demonstrates the success of the program. The effects on the researcher and power distribution that must be taken into account in each action research have been also addressed. Conclusion: As evidenced by the results of the current study, with the available facilities and in the current conditions, the implementation of an appropriate approach could reduce stigma at a large scale.