بررسي عوامل تأثيرگذار بر خشونت خياباني عليه زنان با استفاده از روش‌شناسي مشاركتي معطوف به كنش PAR

مزاحمت يا آزار خياباني يكي از اشكال خشونت عليه زنان است كه همه زنان را در سنين مختلف و در موقعيت‌هاي متفاوت تهديد مي‌كند. به ديگر سخن، هرچند وجود اين معضل، مدام در حال ناديده گرفته شدن يا انكار شدن است، اما قربانيان اين خشونت‌ها شامل طيفي گسترده است؛ از كاهش اعتمادبه‌نفس گرفته تا كساني كه جانشان را ازدست‌داده‌اند. با مطالعه هرچه بيشتر اين پديده توسط دانشگاهيان، و پژوهشگران علوم اجتماعي، روانشناسي و قضايي مي‌توان مسئله آزار خياباني و دلايل تأثيرگذار بر وقوع آن را مورد بررسي قرارداد، در همين راستا گام‌هاي بعدي را كه منتهي به كاستن و حذف اين معضل اجتماعي خواهد شد، محكم‌تر برداشت. روش‌شناسي اين تحقيق مبتني بر رهيافت‌هاي مشاركتي است. در اين نوع روش‌شناسي، افرادي كه تحقيق در مورد آن­هاست، صرفا اطلاع دهنده در نظر گرفته نمي‌شوند و گام‌به‌گام از تعريف مسئله، تدقيق آن، شناسايي عوامل تأثيرگذار بر آن و در نهايت برداشتن گام‌هايي براي كاستن ميزان آن مسئله يا آسيب حضور دارند. روش­شناسي‌هاي پژوهش مشاركتي معطوف به كنش (PAR) و پژوهش مشاركتي معطوف به كنش فمينيستي (FemPAR) از مجموعه روش‌شناسي‌هاي مورداستفاده در اين تحقيق است كه در محله هاشم‌آباد منطقه 15 شهرداري تهران و با حضور زنان اين محله اجرايي شده است. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد عواملي مانند عدم وجود قوانين حمايتي در رابطه با زنان خشونت ديده، مشكلات اقتصادي، اعتياد، فضاهاي نامناسب شهري و آموزش ازجمله زمينه‌هاي تأثيرگذار بر پديده آزار خياباني هستند.