تفسير معناگرايي شيوه‌هاي درمان‌گري عاميانه (بررسي دريافت مردم ساكن در مناطق جنوب آذربايجا‏ن‏غربي از درمان‌گري عاميانه)

درمانگري عاميانه آن بخش از دانش و اعتقادات پيشامدرن در رابطه با سلامتي و بهداشت فردي و اجتماعي است، كه شفاي بيماري‌ها را به امور فراطبيعي و فرابشري برگردانده و براي درمان به گياهان، اشياء، اجسام و اوراد پناه مي برد؛ امروزه عليرغم پيشرفت هاي سريع و به روز در اين حوزه، نه تنها اهميت درمان گري عاميانه در ميان مردم كاهش نيافته، بلكه گرايش عمومي نسبت به آن در ميان طبقات مختلف جامعه افزايش يافته است. در اين پژوهش كه در شهرهاي جنوب آذربايجان‌غربي (بوكان، مهاباد و پيرانشهر) انجام شده است، با استناد به روش كيفي و از طريق مصاحبه‌ي عميق با افراد، باورهاي افراد و دلايل گرايش مردم به درمان گري عاميانه و استنباط آنان از اين شيوه ها، زير لواي چندين مقوله بررسي شده است. نتايج حاكي از آن است كه درمان گري عاميانه هنوز جايگاه قابل اعتمادي در ميان بخش‌هايي از مردم دارد. در تحقيق حاضر، نام بيماري‌هاي موردِ نظرِ مخاطبانِ اين نوع درمان گري، با همان نام هاي محلي اعم از باژله، له مه يي، فچك، فريشك، آلو و ... آمده است.