بررسي مباني هستي‌شناختي تربيت عرفاني بر اساس مكتب تربيتي «نجف اشرف»

مقالۀ حاضر درصدد پاسخ به اين پرسش است كه آيا در بررسي مباني هستيشااتتي تربيت عرفاني، تبيين و رويكرد واحدي وجود دارد؟ يا ديدگاه هاي مختلفي مشاهده ميشود؟ مباني هستي‌شناختي تربيت عرفاني نقشي بنيادين در مباني ديگر، مانند مباني معرفت‌شناختي و انسان‌شناختي و مؤلفه‌هاي ديگر، همچون اصول، اهداف و روش‌هاي تربيتي دارد. مقالۀ حاضر درصدد تبيين مباني هستي‌شناختي تربيت عرفاني به‌عنوان مهم‌ترين مؤلفۀ تربيتي بر اساس آموزه‌هاي مكتب تربيتي نجف اشرف به روش «توصيفي‌ـ تحليلي» است. در اين پژوهش، از ميان دو رويكرد مهم در تبيين مباني هستي‌شناختي يعني «تشكيك در وجود» و «تشكيك در ظهور»، رويكرد دوم مطمح نظر قرار گرفته است. بررسي و تحليل مباحث نيز بر پايۀ قرآن و سنت است، نه بر اساس تجارب عارفانه، آن‌گونه كه مكاتبي همچون مكتب ابن عربي بر آن پايه‌ريزي شده است. سير عوالم وجود نيز در اين تبيين، متفاوت با ديدگاه ابن عربي بيان شده است.