تحليل گفتمان سياست هاي قومي پس از انقلاب اسلامي ( با تاكيد بر دوره 1368-1376)

مقاله حاضر به تحليل گفتمان سياست هاي قومي پس از انقلاب اسلامي با تاكيد بر سالهاي 1368-1376 مي پردازد. براي تحقق اين هدف، ويژگي هاي گفتمان حاكم بر سياسي قومي در دولت سازندگي مشخص شده است. براي اين بررسي از نظريه گفتمان لاكلاو و موفه به عنوان چهارچوب نظري، و از روش تحليل گفتمان انتقادي فركلاف به عنوان روش تحقيق بهره گرفته شد. داده هايي كه دراين تحليل بدانها پرداخته مي شود شامل مصوبات مجلس شوراي اسلامي، مصوبات شوراي عالي انقلاب فرهنگي، مصوبات هيات وزيران، برنامه هاي پنج ساله توسعه اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي، مشروح مذاكرات مجلس شوراي اسلامي بوده است. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه مفصل بندي اين گفتمان در فاصله زماني 1368-1376 به شرح ذيل بود: دال مركزي گفتمان حاكم بر سياست قومي در اين دوره، نوسازي مناطق قومي بوده است. دالهاي شناور در گفتمان سياست قومي در اين دوره نيز در چهارچوب گفتمان نوسازي حاكم بر اين دوره زماني، معنادار مي شوند. بر اين اساس مي توان از دال هاي شناوري نظير حاكميت سياسي و وحدت ملي ياد كرد.