غلبه بر تراژدي برآمده از مشكلات فوق بدخيم: محدود ساختن منافع شخصي آينده براي بهبود وضعيت تغييرات اقليمي جهاني (قسمت اول)

بيشترِ آثار مربوط به سياست‌گذاري‌ در خصوص تغيير اقليم در علوم اجتماعي، يا هزينه‌ها و مزاياي گزينه‌هاي سياستي خاصي را در مقايسه با مجموعه اهدافي مهم ولي غالباً ناچيز مورد تجزيه ‌و ‌تحليل قرار مي‌دهند، يا مي‌كوشند موفقيت‌ها و شكست‌هاي گذشته را توضيح دهند. ما معتقديم كه رويكرد «استدلال كاربردي پيشرو»براي دانشمندان علوم اجتماعي كه مي‌خواهند به مسأله تغيير اقليم‌ بپردازند، مناسب‌تر است. ما اين مسأله را مشكلي «فوق‌العاده حاد» با چهار ويژگي عمده مي‌خوانيم: فرصت در حال تمام شدن است، كساني كه مسبب مشكلند نيز در پي يافتن راه‌حلند، اقتدار مركزيِ لازم براي پراختن به اين مشكل يا ضعيف است يا اصلاً وجود ندارد، و تا حدودي به همين دليل، واكنش‌هاي سياستي، آينده را نابخردانه ناديده مي‌گيرند. تركيب اين چهار ويژگي موجب بروز «تراژدي» سياست‌گذاري مي‌شود؛ يعني وضعيتي كه روش‌هاي تحليلي سنتي از تشخيص راه‌حل‌ها ناتوانند، با اين‌كه كاملاً روشن است براي دچار نشدن به تأثيرات آتيِ فاجعه ‌بار بايد هرچه سريع‌تر كاري كرد. براي فائق آمدن بر اين تراژدي، بايد توجه بيشتري به ايجاد مداخلات سياستي وابسته به مسير داشت كه مي‌تواند «منافع شخصي‌ آينده ما را محدود كند». سه سؤال تشخيصي مطرح مي‌شود كه اين سؤالات تحليل سياستي را به فهم اين موضوع سوق مي‌دهند كه چگونه مي‌توان موجب مداخلات تأثيرگذار شد، مداخلاتي كه از طريق خط‌ سيرهايي پيوسته فزاينده، به مرور حمايت‌ها را تقويت مي‌كند و در عين‌ حال بر تعداد افراد و جمعيتي كه تحت پوشش قرار مي‌گيرند، مي‌افزايد. ما با كمك گرفتن از به‌ويژه آثار و نوشته‌هاي مربوط به وابستگي مسيرو البته با وارونه كردن آن به منظور ايجاد واكنش‌هاي سياستي پيشرو، موجه بودن چارچوب خودمان براي شناسايي حوزه‌هاي جديد پژوهشي و راه‌هاي تازه تفكر راجع به مداخلات براي حل مشكلات فوق‌العاده حاد را نشان مي‌دهيم.