مروري بر سياست‌گذاري نوآوري در چين

چين با اجراي سياست‌هاي گسترده و منسجم علم، فناوري و نوآوري، توانسته است از كشوري كپي‌كار به سمت كشوري نوآور و خلاق حركت كند. سياست‌هاي نوآوري چين شامل پنج دستۀ سياست‌هاي علم و فناوري، سياست‌هاي صنعتي، سياست‌هاي تأمين مالي، سياست‌هاي مالياتي و سياست‌هاي مالي است. همچنين، تحول سياست‌گذاري نوآوري در چين را مي‌توان به چهار دورۀ مجزا تقسيم كرد. در دورۀ اول، نقش دولت پررنگ بوده و نقش بنگاه‌ها در پژوهش و نوآوري ناچيز بوده است. در دورۀ دوم، بنگاه‌ها و دانشگاه‌ها نقشي فعال‌تر در نظام نوآوري كشور ايفا كرده‌اند و قوانيني براي ايجاد محيط كسب‌وكار رقابتي‌تر وضع و اجرا شده است. در دورۀ سوم، نقش بنگاه‌ها در نظام نوآوري پررنگ‌تر و تعاملات آن‌ها با دانشگاه‌ها و آزمايشگاه‌هاي عمومي قوي‌تر و گسترده‌تر شده است و سياست‌هاي مالي، تأمين مالي و مالياتي در اين دوره اهميت بيشتري يافته است. دورۀ چهارم، دورۀ الگوبرداري و يادگيري سياستي و حركت به سوي نظام نوآوري بنگاه‌محور بوده است. در اين نوشته، تحول سياست‌هاي نوآوري گستردۀ چين و ويژگي‌ها و تمركز هر دورۀ سياست‌گذاري بررسي شده است. در بخش پاياني آموزه‌هاي سياست‌گذاري نوآوري چين براي ايران و سياست‌هاي پيشنهادي براساس آن ارائه شده است.