غلبه بر تراژدي برآمده از مشكلات فوق بدخيم: محدود ساختن منافع شخصي آينده براي بهبود وضعيت تغييرات اقليمي جهاني(قسمت دوم)

بيشترِ آثار مربوط به سياست‌گذاري درخصوص تغيير اقليم در علوم اجتماعي، يا هزينه‌ها و مزاياي گزينه هاي سياستي خاصي را در مقايسه با مجموعه اهدافي مهم ولي غالباً ناچيز مورد تجزيه ‌و ‌تحليل قرار مي‌دهند، يا مي‌كوشند موفقيت‌ها و شكست‌هاي گذشته را توضيح دهند. ما معتقديم كه رويكرد «استدلال كاربردي رو به جلو» براي دانشمندان علوم اجتماعي كه مي‌خواهند به مسأله تغيير اقليم‌ بپردازند، مناسب‌تر است. ما اين مسأله را مشكلي «فوق‌العاده بدخيم » با چهار ويژگي عمده مي‌خوانيم: فرصت در حال تمام شدن است، كساني كه مسبب مشكلند در پي يافتن راه‌حل نيز هستند، اقتدار مركزيِ لازم براي پراختن به اين مشكل ضعيف است يا اصلاً وجود ندارد، و تا حدودي به همين دليل، واكنش‌هاي سياستي، آينده را نابخردانه ناديده مي‌گيرند. تركيب اين چهار ويژگي موجب بروز «تراژدي» سياست‌گذاري مي‌شود؛ يعني وضعيتي كه اگرچه كاملاً روشن است براي دچار نشدن به تأثيرات آتيِ فاجعه ‌بار بايد هرچه سريع‌تر كاري كرد اما روش‌هاي تحليلي سنتي از تشخيص راه‌حل‌ها ناتوانند. فائق آمدن بر اين تراژدي، مستلزم توجه بيشتري به ايجاد مداخلات سياستي وابسته به مسير است كه مي‌تواند «منافع شخصي‌ آينده ما را محدود كند». سه سؤال تشخيصي مطرح مي شود كه اين سؤالات تحليل سياستي را به فهم اين موضوع سوق مي دهند كه چگونه مي توان موجب مداخلات تأثيرگذا رشد، مداخلاتي كه از طريق خط سيرهايي پيوسته فزاينده، به مرور، حمايت ها را تقويت مي كند و در عين حال بر تعداد افراد و جمعيتي كه تحت پوشش قرار مي گيرند، مي افزايد. ما خصوصاً با كمك گرفتن از آثار و نوشته هاي مربوط به وابستگي مسير و البته با وارونه كردن آن به منظور ايجاد واكنش هاي سياستي رو به جلو، موجه بودن چارچوب خودمان براي شناسايي حوزه هاي جديد پژوهشي و راه هاي تازه تفكر راجع به مداخلات براي حل مشكلات فوق العاده بدخيم را نشان مي دهيم.