بررسي ارتباط بين فعاليت فيزيكي و شاخص توده بدني با زمان واكنش در شاغلين اداري دانشگاه

The Relationship between Physical Activity and Body Mass Index with Reaction Time in the University Administrative Staff

مقدمه: امروزه فعاليت بدني به‌عنوان يك مبحث مهم در فيزيولوژي، توجه بسياري از پژوهشگران را به خود جلب كرده است. زمان واكنش (ساده، تشخيصي و انتخابي) يك عامل مهم در انجام بسياري از تكاليف حركتي است كه به زمان تحريك گيرنده‌هاي حسي بستگي دارد. هدف از اين مطالعه، بررسي ارتباط بين فعاليت فيزيكي و زمان واكنش در بزرگ‌سالان مي‌باشد. روش‌ها: اين مطالعه، به ‌صورت مقطعي روي 82 نفر از كارمندان مرد، با روش نمونه‌برداري تصادفي ساده انجام شد. جهت تعيين فعاليت فيزيكي و زمان واكنش به ترتيب از پرسشنامه بين‌المللي فعاليت فيزيكي (IPAQ) و دستگاه زمان‌سنج واكنش استفاده گرديد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها به وسيله نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و ضريب همبستگي پيرسون انجام گرفت. نتا‌يج: بين زمان‌هاي واكنش و فعاليت فيزيكي با سن رابطه معناداري وجود داشت (P<0.05)، درحالي‌كه بين زمان واكنش انتخابي و فعاليت فيزيكي با سابقه كار رابطه معناداري وجود نداشت. همچنين بين زمان واكنش ساده و فعاليت فيزيكي با شاخص توده بدني (BMI) رابطه معناداري يافت شد (P<0.05)؛ ولي بين زمان واكنش تشخيصي و انتخابي با BMI رابطه معناداري حاصل نگرديد. همچنين، در اين مطالعه بين انواع زمان­ هاي واكنش با فعاليت فيزيكي رابطه معناداري به دست آمد (P<0.05). بحث و نتيجه‌گيري: طبق نتايج، افزايش فعاليت فيزيكي موجب كاهش زمان واكنش مي‌گردد؛ بنابراين براي كاركناني كه شغل آن‌ها مستلزم عكس‌العمل سريع و دقت بالا مي‌باشد، توصيه مي‌گردد با افزايش فعاليت بدني، از زمان واكنش كاسته و در نهايت راندمان شغلي افزايش يابد.

Background: Today, physical activity as an important topic in physiology has attracted the attention of many researchers. The reaction time (simple, diagnostic and selective) which depends on the time of stimulation of sensory receptors, is an important factor in many movement functions. In this study, the authors attempted to evaluate the relation between physical activity and reaction time in adults. Methods: This cross-sectional study was carried out on 82 male administrative staff using simple random sampling. The Iranian version of the International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) and a Reaction Timer were used to determine physical activity and reaction time, respectively. Data analysis was carried out by SPSS 20 and Pearson correlation coefficient. Results: There was a significant relation between reaction times and physical activity with age (P<0.05), while there was no significant relation between selective reaction time and physical activity with work experience. Also, there was a significant correlation between simple reaction time and physical activity with body mass index (BMI) (P<0.05), but no significant correlation was found between diagnostic and selective reaction time with BMI. Moreover, a significant relation was found between the types of reaction times and physical activity (P<0.05). Conclusion: According to the results, by increased physical activity the reaction time decreases. So, for employees whose jobs require rapid reaction and high precision, increasing physical activity for reducing the reaction time, and ultimately improving the job performance is recommended.