عنوان مقاله :
لرزه زمي نساخت و برآورد خطر زمين لرزه در شمال كرمان به روش Kijko and Sellevoll (1992)
پديد آورندگان :
شفيعي بافتي ، امير دانشگاه آزاد اسلامي واحد زرند
كليدواژه :
لرزه زمين ساخت , گسلش فعال , نرخ لرزه خيزي , گسل كوهبنان , روش كيكو و سلوول (1992)
چكيده فارسي :
زمين ساخت امروزي فلات ايران متأثر از حركات همگرايي صفحات اوراسيا- عربي است كه با رويدادهاي لرزه اي و كوتاه شدگي هاي غير لرزه اي در ايران مركزي مستهلك مي شود. در جنوب ايران مركزي سامانه‌هاي گسلي كوهبنان، از مهم‌ترين گسل‌هاي فعال و لرزه‌زا مي‌باشد كه با طولي نزديك به 200 كيلومتر داراي سابقه لرزه‌زايي تاريخي تاكنون است. كانون‌هاي فعاليت‌هاي لرزه‌اي اين گسل اغلب در نزديكي اين پهنه و يا برروي شاخه‌هاي فرعي و متصل به آن واقع شده‌اند. شناسايي قطعات گسيخته شده و قطعاتي كه تاكنون دچار گسيختگي نشده‌اند، مي‌تواند راهگشايي براي شناسايي مناطقي گردد كه داراي پتانسيل بيشتر براي ايجاد زلزله هستند. براي اين منظور از شواهد صحرايي و كتابخانه‌اي استفاده گرديد. با توجه به توزيع مكاني زماني زلزله‌هاي تاريخي و دستگاهي مخرب منطقه مورد مطالعه مي‌توان به اين نتيجه رسيد كه اغلب زلزله‌ها در قسمت هاي انتهايي گسل‌هاي فرعي و در جائي‌كه اين گسل ها شاخه‌شاخه و دچار خميدگي و يا انشعاب شده‌اند، قرار دارند. زلزله‌هاي حادث شده در منطقه اغلب با نبود زلزله‌هاي با بزرگاي 6.5 ريشتر شناخته مي‌شوند و نكته جالب اين‌كه در بازه زماني حدود 160 سال (تاريخ ثبت زلزله‌ها) در طول گسل‌هاي فعال منطقه و به‌خصوص گسل كوهبنان، كمتر منطقه‌اي بوده كه دچار گسيختگي مجدد يا متوالي شده باشد و يا رومركز چند زلزله باشد. جهت براورد خطر زمينلرزه از روش كيكو و سلوول ۱۹۹۲ استفاده گرديد كه نشان داد خطر زمينلرزه و نرخ لرزه خيزي در منطقه زرند از بقيه مناطق بيشتر بوده و زمين لرزه ها از بزرگاي بيشتر و دوره بازگشت كمتري برخوردارند. با توجه به نتايج به دست آمده براي زلزله هاي بالاتر از ۷ نتايج را بايد با احتياط به كار برد.
