تحريك پاسخ‌هاي دفاعي گياه Phaseolus vulgaris به Rhizoctonia solani با استفاده از قارچ‌كش بيولوژيك

بيماري مرگ گياهچه يكي از بيماري‌هاي عمده Phaseolus vulgaris در نقاط مختلف كشور است. به‌دليل خاك‌زاد بودن عوامل مرگ گياهچه، استفاده از سموم شيميايي نتيجه رضايت‌بخشي به بار نمي‌آورد، به همين جهت در سال‌هاي اخير توجه زيادي به مهار زيستي به‌خصوص با استفاده از قارچ‌ تريكودرما شده است. يكي از مكانيسم‌هاي تريكودرما، تحريك سيستم دفاعي گياه است. در تحقيق حاضر از پنج گونه‌ تريكودرما (هارزيانوم، ويريده، وارينس، اتروويريده و كنينجي) براي مقاومت در گياه لوبيا (Phaseolus vulgaris) عليه Rhizoctonia solani استفاده شد. براي بررسي تأثير القاي جهش در ژنوم تريكودرما در ميزان القاي مقاومت در گياه، از هر گونه موتانت برتر آن نيز براي تيمار گياهان استفاده شد. آزمايش‌ها در قالب طرح كاملاً تصادفي با چهار تكرار انجام شدند. عملكرد، غلظت مالون‌دي‌الدهيد، پرولين، كلروفيل a، b و كارتنوئيدها و پروتئين گياهان تحت تيمار در گلخانه ارزيابي شد. داده‌ها نشان دادند، موتانت‌هاي اين گونه‌هاي تريكودرما توانايي بيوكنترل بيماري بالاتري از والد همان گونه‌ها دارند كه قدرت رقابت قارچ‌كش زيستي تهيه‌شده از موتانت‌ها را در مقايسه با قارچكش زيستي گونه‌هاي والد يا سموم شيميايي بالاتر برد. ميزان پروتئين محلول، فعاليت آنزيم‌ها و كلروفيل a، b و كارتنوئيد در تيمارهاي تريكودرما در مقايسه با شاهد تلقيح‌شده با بيمارگر افزايش يافت. در مجموع نتايج اين آزمايش‌ها نشان داد، فرمولاسيون‌هاي پوشش بذر با قارچ‌هاي تريكودرماي موتانت و والد نسبت به ساير فرمولاسيون‌ها در كنترل بيماري مرگ گياهچه و القاي مقاومت در لوبيا داراي كارايي بهتري هستند.