بررسي وضعيت توليد قالي در اصفهانِ دورﮤ رضاشاه (1304تا1320ش/1925تا1941م)

صنعت قالي‌بافي شهر اصفهان در دوره‌هاي مختلف فرازوفرودهاي گوناگوني را تجربه كرده است؛ به‌ويژه پس از سقوط دولت صفوي و با ﺗﺄثيرپذيرفتن از ناآرامي‌هاي پس ‌از آن، اين صنعت در سراشيبي ركود قرار گرفت. در اواخر دورﮤ قاجار و پس از پايان جنگ جهاني اول، به‌واسطه وضعيت اقتصادي كشور، بر مشكلات صنعت فرش اصفهان افزوده شد. با شروع دورﮤ رضاشاه، بخشي از اين مشكلات به اين دوره منتقل شد. استفاده از رنگ جوهري و فراموش‌‌شدن طرح‌هاي اصيل گذشته، همچنان كيفيت و اصالت فرش اصفهان را در مخاطره انداخته بود. در كنار اين مسائل، مشكلات معيشتي و بهداشتي بافندگان فرش نيز پابرجا بود. پژوهش پيش رو به‌دنبال پاسخ اين پرسش است كه وضعيت توليد فرش شهر اصفهان در دورﮤ رضاشاه چگونه بود و دولت براي بهبود و ارتقاي توليد فرش اصفهان چه اقداماتي انجام داد. فرضيه اين پژوهش آن است كه باتوجه به مشكلات فراوان پيش روي اين حرفه، اقدامات صورت‌گرفته ناكافي و غيراصولي بود. براساس نتايج به‌دست‌آمده از اين پژوهش، مشخص مي‌شود باوجود اقداماتي كه براي رفع مشكلات موجود در وضعيت توليد قالي شهر اصفهان انجام شد، به‌واسطه كم‌اطلاعي دست‌اندركاران اين صنعت و نبود برنامه‌ريزي‌هاي دقيق و سياست‌گذاري‌هاي درازمدت، اين فعاليت‌ها چندان ثمربخش نشد؛ درنتيجه، مشكلات همچنان برجاي ماند.  روش اين پژوهش توصيفي‌تحليلي است و از منابع كتابخانه‌اي و اسناد و مدارك آرشيوي استفاده شده است. در اين روش پس از جمع‌آوري اطلاعات كافي، يافته‌ها سازماندهي و سپس تجزيه‌وتحليل مي‌شوند.