شيوه‌هاي غيرترافعي حل اختلاف اداري در نظام‌هاي حقوقي معاصر

شاخص هاي حل اختلاف اداري مانند مذاكرات، مصالحه، ميانجي گري، داوري و ديگر شكل هاي تأمين عدالت اجتماعي از مهمترين مسئلۀ دولت در انجام رسالت خدمات عمومي اسات . اهداف اين پژوهش مطالعۀ ضرورت شيوه هاي غيرترافعي حل اختلاف در نظام هاي حقوقي معاصر است كه در زمرۀ اعمال تصدي گرايانۀ دولت نمود دارند. روش تحقيق، براساس اهداف، كااربردي و از نظر ماهيت و نحوۀ گردآوري مطالب و داده ها تابع روش توصيفي غيرآزمايشاتي است. براساس يافته هاي تحقيق، اين شيوه ها، همگي صفات مشتركي دارند كه از ساختار عدالت رسمي متمايز ميشوند. روشهاي غيرترافعي حل اختلاف امكان توسعۀ اهداف حاكميت را در شكلي متفاوت از سيستم هاي قضايي ميدهد. الگوهاي موجود در اين فرايند، بسيار ساده تر و غيررسامي تار از روندهاي قضايياند. اغلب پروسۀ رسيدگي اين دعاوي انعطاف پذير ، بدون تشريفات رسمي و فاقد مقررات وسيع آيين رسيدگي است. در نظام حقوق اداري ايران، نهادينه كردن اين شيوه ها به منظور قراردادهاي اداري به موازات مرجع قضايي، به خصوص در اعمال دوجانبۀ دولت كاهش شمار پرونده هاي قضايي و استمرار بهينۀ خدمات عمومي، پيشنهاد شد.