قرآن، نظام احسن و سبك زندگي در عصر تكنولوژي

امروزه يكي از بحران‌هاي جدي در جوامع انساني، مسألۀ سلطۀ تكنولوژي و سبك زندگي است. اين مسأله، به‌ويژه در برنامۀ زندگي ديني كه با محدوديت‌هايي روبروست، جدي‌ر است. فضاي مجازي، بر ابعاد مختلف فكري و عملي جامعه و سبك زندگي افراد تأثير گذاشته است. قرآن و معارف ديني، با طرح نظام احسن در تكوين و تشريع و انطباق آن دو با هم، تعدّي از مرزهاي شريعت را مايۀ اخلال و اختلال در سعادت دنيوي و اخروي دانسته و منشأ نابساماني در جهان و انسان معرفي كرده‌اند. آيا مي‌توان مبتني بر اين ارشاد قرآني و استدلال عقلي، به ممنوعيت و حرمت وجه افراطي استفاده از اين فضا حكم كرد؟ ادلۀ اين حكم چيست؟ و چه نمونۀ عيني براي آن مي‌توان ذكر كرد؟ اين مقاله با روشي تحليلي به اين مسأله پرداخته و پس از تبيين چيستي و ضرورت نظام احسن، پي‌گير اثبات اين فرضيه‌ها بوده است: 1. نظام عالم در حوزۀ تشريع و تكوين، نظام احسن است؛ 2. هر گونه اختلال در نظام احسن، به حكم عقل و شرع ممنوع است؛ 3. ارتباطات و فضاي مجازي در وجه افراطي خود، از مصاديق اين تغيير خلقت و اختلال نظام به شمار مي‌آيد؛ 4. اختلال در نظام خانواده، نمونه‌اي مصداقي از وجه افراطي اين فضاست و در مسائلي چون تهديد كانون خانواده، افزايش بي‌اعتمادي و سوء ظن، گسترش شايعات و تاراج آبرو، اشاعۀ فساد و فحشا، تحريك غريزۀ جنسي، معارضه با غيرت مردانه و حسّاسيت زنانه، دشواري اطاعت از احكام ديني و... نقش دارد.