بررسي تطبيقي جايگاه زن مسلمان در انديشۀ شهيد مطهري و سيد قطب

مسئلۀ زنان در چند سدۀ اخير به يكي از چالش برانگيزترين مسائل در سطوح علمي، فرهنگي و اجتماعي تبديل شده است؛ به‌گونه‌اي‌كه جايگاه زنان در هر موقعيت و انديشه‌اي مورد نقد‌هاي بنيادين قرار گرفته است. اين نقد‌ها اغلب از جانب مكاتب فمنيستي و مكاتبي كه خود را مدافع حقوق زنان مي‌دانند، بر ساير مكاتب و انديشه‌ها وارد مي‌شود. جايگاه زن در اسلام نيز همواره از جانب جريان‌هاي معارض با اسلام كه خوانشي بعضاً فمنيستي يا اومانيستي از حقوق و جايگاه زن دارند، مورد نقد قرار گرفته است. در مواجهه با اين چالش‌ها و تغييراتي كه در دنياي مدرن ايجاد شده است، همواره انديشمندان مسلمان با رويكردهاي گوناگون به مسئلۀ جايگاه زنان در اسلام پرداخته‌اند. از آن‌جهت كه فرصت پرداختن به تمامي رويكردها فراهم نيست؛ در اين‌مقاله، جايگاه زن در اسلام از منظر شهيد مطهري و سيد قطب مورد بررسي قرار گرفته است. اين دو شخصيت را مي‌توان در ذيل رويكرد اسلام‌گرايان اصل‌گرايِ اصلاح‌گر (يكي از تشيع و ديگري از تسنن) دسته‌بندي كرد. اين‌مقاله مسئلۀ زن در اسلام‌ را در سه سطح: فردي، خانوادگي و اجتماعي با استمداد از روش اسنادي و كتابخانه‌اي تحليل و واكاوي كرده است.