جواز جاسوسي براي نظام سياسي در فقه شيعه

جواز جاسوسي آثار فراواني بر امنيت جامعه دارد و در نظام سياسي اسلامي يكي از مباحث پردامنه و چالش‌برانگيزي است كه در برخي محافل علمي مورد بحث و كنكاش قرار مي‌گيرد، و هدف از آن حفظ نظام در برابر دشمنان و پاسداري از دستاوردهاي آن است. در راستاي فرايند اداره مطلوب جامعه و رفع مشكلات امنيتي حكومت از سوي حاكم اسلامي، جاسوسي به مثابه يك ركن در نظام سياسي نگريسته مي‌شود و همه ادله نقلي و عقلي كه مي‌تواند پشتوانه جواز آن قرار گيرد، كنكاش مي‌شود. البته اصل اولي عقلي عدم جواز تجسس در امور شخصي ديگران است، ولي جاسوسي به دليل رعايت مصالح نظام سياسي جايز، و گاهي واجب تلقي شده است. در نوشته حاضر با تجزيه‌وتحليل ادله و ارزيابي جاسوسي، ضوابط و گستره آن از منظر فقه شيعه روشن مي‌شود.