زمينه‌هاي همگرايي كشورهاي اسلامي؛ با تأكيد بر ظرفيتهاي انقلاب اسلامي

انديشمندان مطالعات منطقه‌اي، هم‌گرايي در حوزه‌ي دولت‌هاي ملي (خرد) را مقدمه‌ي هم‌گرايي در سطح منطقه‌اي و حتي جهاني (كلان) مي‌دانند و بر اين باورند كشورهايي مي‌توانند مسير هم‌گرايي را براي دست‌يابي به منافع مشترك در سطح فراملي طي نمايند كه از ساختارها وشرايط لازم مبتني‌بر: كثرت‌گرايي، پاسخ‌گوبودن و آزادي‌هاي احزاب و نخبگان براي تأثيرگذاري بر ساختارهاي سياسي برخوردار باشند. از اين مسأله در نظريه‌ي نئوكاركردگرايان تحتعنوان ظرفيت هم‌گرايي يا شرايط همگرايانه ( integrative potential) ياد شده است. در اين تحقيق كه با روش توصيفيتحليلي انجام شده، تلاش بر آن است تا از طريق سه اقدام نظري مرتبط، يعني بررسي موانع هم‌گرايي كشورهاي اسلامي، بررسي ظرفيت‌هاي انقلاب اسلامي، و بررسي چگونگي انتقال اين ظرفيت‌ها به كشورهاي اسلامي ، هم‌گرايي اين كشورها مورد مطالعه قرار گيرد.