مناسبات دين و دولت در دوران پادشاهان شيعي اوده هند؛

هم‌‌‌‌‌زمان با انقراض پادشاهي صفويان، حكومت شيعي اوده به‌‌‌‌‌نحو رسمي در هند شكل گرفت. تعامل علما با حكومت در شرايطي صورت مي‌‌‌‌‌پذيرفت كه جامعه‌‌ي شيعي هند با سه چالش: استعمار خارجي، تنازعات درون ديني و مذهبي (در قالب نظريه‌‌ي امامت خلافت)، و نحوه‌‌ي تعامل علماي شيعه با حكومت شيعي اوده روبه‌‌‌‌‌رو بود. در مواجهه با استعمار، هر دو گرايش جهان اسلام با رويكرد انقلابي، اقدام به بازيابي هويت ديني كردند؛ در تقابل انديشه‌‌ي امامت شيعي و خلافت سني، تحليل محتوايي و استدلال به منابع اهل‌‌‌‌‌سنت در راستاي اثبات امامت شيعي را دنبال نمودند؛ و در زمينه‌‌ي مناسبات علماي شيعي و حكومت، الگوي سياسي شيعه، نظام امامت و ولايت بود و مشي عملي علما با سلاطين شيعي نيز با تأكيدبر همگرايي و همكاري و با محوريت رويكرد سياسي اصلاحي در مناسبات اجتماعي و سياسي صورت پذيرفت.